Dengvedana Qamişlo

Dengvedana Qamişlo








Çend qonax li ber dergehê te piştxûz bûn?
Çend temen di evînperestgeha te de kirasê reş li xwe kirin
Û qamçiyên leşkrên reş, çend sêdar li ser singa te vedan?
Erê çend gor di giyana te de kolan
Û milê te çend darbest hilgirtin…û
Ji rondikên çavê te çend peyvên qehbe felek herkîn kolanên te?
Keçên Qamişlo bi reşgirêdanê xweliya te bi serê xwe de dikin.
Dûmana çixara pîremêrên Dêrikê li a
Asmanê te bextreşiya bêdengiyê nîgar
Dike.
Zeytûnên kurmgirtî yê çiyayê kurmênc di nava te de li xwe dixin.
Konên reş di rondikên dayikan de hatine
vedan
di rûmelûliya ciwanekî de piyalên bêdengiyê vedixwarin.
Stêrkên agirê amûdê li bêdengiya bêdengiyê dikirin feryad li mirinhezê temeşe dikirin û dizên çavê belek
Di nava pora te de serxweş serxweş dibûn gerok.
Dirêj dibûn destên wan
Lêvên te di nava lêvên xwe de dikirin deşteke beyar,canê te dikolan dikolan,ziwa dikirin.
Erê Qamişloka xwînê û kûrbirînê
Jan ji janê avis dibû
Keseran xwe dikir şikeft..kûr dibûn …hestên te dixwarin.
Ahîna tu di nava didanê xwe de dicûtî
Û giriyê ji giriyê dibû lehî,dibû tofan
Tu di nava xwe de dixeniqandî Qamişlo!..
Lê, bajarê xwînê
Derengmayîna te bû bedewbûna bejin û
Bala te.
Zarokên te hawar gihandin her du çeman
Vexwarin ayetên Avesta,xwe şûştin bi
Ava adarê.
Aha li vir,
Qolincên vejînê,qolincên dengvedana dengê derengmayî

Reşgirêdana peyvê birî.
Wê demê deng bilind bû,
Dîwarên dilên zîndan kirî herifîn,ber bi
Asoyê vekirî ve firdan.
Xeleken zincîra tirsê bi tiliyên te şikestin
Êdî kefen diçiriyan ,mirî zindî dibûn, çîroka vejîn bêhina gulsoran belav dikirin. Çend xweşe ev bejin Qamişilo, çend bedewên zeriyên te bi navê te xwe dixemilînin, çend şîrîne kenê zarokên te, di hemêz te de xewa xewnên te dikin, eha bi vî rengî, eha bi vî dengî em ji te hez dikin Qamişilo, em ji te hez dikin bajarê evînê